Chipangali 2.0
Blijf op de hoogte en volg Otje
24 September 2014 | Zimbabwe, Bulawayo
Alweer een week geleden dat ik wat geschreven heb, hoog tijd weer een update te schrijven.
Een week geleden was ik nog met 4 tot 5 vrijwilligers, nu zijn we met 10 (en we waren 4 dagen met 12). Dit betekent dus dat de dagindeling veranderd is.
Eerst verzorgden we met zijn allen de baby'tjes , (behalve in de nachten als de baby's in de cabins verbleven). We deden taakjes met zijn allen, zoals nieuwe hokken maken voor dieren die te groot worden voor hun andere kooi, of langs de scholen gaan, of hout verbranden, of sprinkhanen vangen. Alles ging best snel.
Nu we met meer zijn zijn we ingedeeld in 4 groepjes. Je bent dus met zijn 2en of 3en. Deze groepen zijn weer verder verdeeld over 4 delen in het park; de carnivoren, de primates (apen en vogels), Diana Centre (kinderboerderij dieren) en de antilopen. Elke dag help je bij een ander deel. En om de dag moet je samen met een ander groepje alle baby's verzorgen. De dagen gaan dus wat langzamer.
Ik vond het eerste leuker omdat je daar meer afwisseling had. Nu duurt het heel lang voordat je klaar bent met de baby's en de taakjes zijn iets minder leuk, maarja alsnog is het heel gezellig.
Nu ik hier al 2,5 weken zit, begint de staff je ook te kennen en meer grappen te maken. Ze spreken mijn naam uit op verschillende manieren. Otjah, Ootjé, Ootjie, Otjie, Otjé, blijft grappig.
Naast de baby uil, die inmiddels een naam heeft gekregen, Kasper, waren er vorige week 3 mini konijntjes aangekomen. Hun moeder was overleden, dus wij moeten ze opvoeden door ze om de 2 uur melk te geven. Dit is heel lastig, want maar 20% van de konijntjes die door mensen worden opgevoed overleven het. Ze heten Hop (een kleine witte), Skip (een zwarte) en Jump (een grote witte). Ook zij moeten 's nachts in de cabins van de vrijwilligers verblijven. Zij moeten gevoed worden om 20:00, 22:00, 2:00 en 5:00. Best vermoeiend dus.
Vrijdag was het weer onze beurt om de konijntjes in de nacht te voeden. Toen we om 2:00 de 3 konijntjes wilden voeden zagen we dat de kleine witte, Hop, verkrampt in elkaar lag, hij wilde niet eten en hij zag er slecht uit. De andere 2 waren ook al een stuk groter, en aten beter. Nadat we een uur Hop hadden gekalmeerd ging het veel beter en wilde hij eten. Hij had de nacht overleefd. Helaas de volgende morgen om 11:00 is hij toch overleden in Meagan haar handen, heel zielig.
Met de andere 2 leek het beter te gaan, de grote witte opende de ogen al en groeide als een speer. De zwarte groeide wat minder snel, maar at en bewoog goed. Tot onze verbazing is ook de zwarte vanacht overleden. Skip wilde niet meer eten, en is vrij snel overleden.
Zo heb je ineens nog maar 1 konijntje over. Ik blijf duimen dat deze het wel haalt, maar het lijkt goed te gaan...
Verder hebben we zondag avond een mini feestje gehouden, voor Meagan die maandag vertrokken is. Het was heel gezellig, met zijn allen met een drankje rond het kampvuur.
Het is al bijna tijd voor mij om naar Zambia te gaan. Eerst zou ik zondag vertrekken naar Vic Falls, daar een nachtje slapen, om vervolgens maandag ochtend Zambia in te gaan.
De plannen zijn gewijzigd, ik ga nu vrijdag al met de hele groep naar Vic Falls. Zaterdag en zondag kunnen we dan de watervallen bekijken vanaf de Zimbabwe kant. Er zijn allerlei activiteiten die we daar kunnen doen, dus dat wordt heel gezellig. Als zij maandag ochtend dan terugkeren naar Chipangali, ga ik de grens over naar Zambia, waar ik word opgehaald om vervolgens aan mijn 2e project te beginnen. Ben benieuwd!
Xxxxxxxxxx
Een week geleden was ik nog met 4 tot 5 vrijwilligers, nu zijn we met 10 (en we waren 4 dagen met 12). Dit betekent dus dat de dagindeling veranderd is.
Eerst verzorgden we met zijn allen de baby'tjes , (behalve in de nachten als de baby's in de cabins verbleven). We deden taakjes met zijn allen, zoals nieuwe hokken maken voor dieren die te groot worden voor hun andere kooi, of langs de scholen gaan, of hout verbranden, of sprinkhanen vangen. Alles ging best snel.
Nu we met meer zijn zijn we ingedeeld in 4 groepjes. Je bent dus met zijn 2en of 3en. Deze groepen zijn weer verder verdeeld over 4 delen in het park; de carnivoren, de primates (apen en vogels), Diana Centre (kinderboerderij dieren) en de antilopen. Elke dag help je bij een ander deel. En om de dag moet je samen met een ander groepje alle baby's verzorgen. De dagen gaan dus wat langzamer.
Ik vond het eerste leuker omdat je daar meer afwisseling had. Nu duurt het heel lang voordat je klaar bent met de baby's en de taakjes zijn iets minder leuk, maarja alsnog is het heel gezellig.
Nu ik hier al 2,5 weken zit, begint de staff je ook te kennen en meer grappen te maken. Ze spreken mijn naam uit op verschillende manieren. Otjah, Ootjé, Ootjie, Otjie, Otjé, blijft grappig.
Naast de baby uil, die inmiddels een naam heeft gekregen, Kasper, waren er vorige week 3 mini konijntjes aangekomen. Hun moeder was overleden, dus wij moeten ze opvoeden door ze om de 2 uur melk te geven. Dit is heel lastig, want maar 20% van de konijntjes die door mensen worden opgevoed overleven het. Ze heten Hop (een kleine witte), Skip (een zwarte) en Jump (een grote witte). Ook zij moeten 's nachts in de cabins van de vrijwilligers verblijven. Zij moeten gevoed worden om 20:00, 22:00, 2:00 en 5:00. Best vermoeiend dus.
Vrijdag was het weer onze beurt om de konijntjes in de nacht te voeden. Toen we om 2:00 de 3 konijntjes wilden voeden zagen we dat de kleine witte, Hop, verkrampt in elkaar lag, hij wilde niet eten en hij zag er slecht uit. De andere 2 waren ook al een stuk groter, en aten beter. Nadat we een uur Hop hadden gekalmeerd ging het veel beter en wilde hij eten. Hij had de nacht overleefd. Helaas de volgende morgen om 11:00 is hij toch overleden in Meagan haar handen, heel zielig.
Met de andere 2 leek het beter te gaan, de grote witte opende de ogen al en groeide als een speer. De zwarte groeide wat minder snel, maar at en bewoog goed. Tot onze verbazing is ook de zwarte vanacht overleden. Skip wilde niet meer eten, en is vrij snel overleden.
Zo heb je ineens nog maar 1 konijntje over. Ik blijf duimen dat deze het wel haalt, maar het lijkt goed te gaan...
Verder hebben we zondag avond een mini feestje gehouden, voor Meagan die maandag vertrokken is. Het was heel gezellig, met zijn allen met een drankje rond het kampvuur.
Het is al bijna tijd voor mij om naar Zambia te gaan. Eerst zou ik zondag vertrekken naar Vic Falls, daar een nachtje slapen, om vervolgens maandag ochtend Zambia in te gaan.
De plannen zijn gewijzigd, ik ga nu vrijdag al met de hele groep naar Vic Falls. Zaterdag en zondag kunnen we dan de watervallen bekijken vanaf de Zimbabwe kant. Er zijn allerlei activiteiten die we daar kunnen doen, dus dat wordt heel gezellig. Als zij maandag ochtend dan terugkeren naar Chipangali, ga ik de grens over naar Zambia, waar ik word opgehaald om vervolgens aan mijn 2e project te beginnen. Ben benieuwd!
Xxxxxxxxxx
-
24 September 2014 - 19:35
Mark :
Mooie verhalen ben heel benieuwd naar wat je allemaal in Zambia te wachten staat x -
24 September 2014 - 22:33
Petra:
Gezellig weer een berichtje van je te lezen Ot!
Beetje jammer van de konijntjes, maar zoals bekend van konijntjes, er zullen spoedig weer nieuwe zijn ;-) Leuke foto op je FB van het feestje Ot.
Dikke kus van mij, liefs Peet -
25 September 2014 - 10:10
Anne Joke:
Klinkt allemaal heel bijzonder Otje! Leuk om je avonturen zo af en toe te kunnen volgen! -
25 September 2014 - 15:24
Mamma:
Hé Otje, we hebben je niet voor niets Otteline genoemd! Misschien is die naam wel uit te spreken ;-)
Was weer een mooi verhaal! Vrijdag naar Vic Falls en dan door naar Zambia; spannend!!! -
27 September 2014 - 11:44
NIKITA:
hoi nikita hier super leuk verhaal en de oppas belle is heel aardig veel succes daar
Xxx nikita
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
